Ze wstępu Czołg rozpoznawczy TK-S jest chyba najlepiej opisanym pojazdem pancernym Wojska Polskiego II Rzeczpospolitej. Jednak wszystkie dotychczasowe publikacje traktowały o tym pojeździe w sposób fragmentaryczny. Trudno jest wskazać taką, która opisywałaby go kompleksowo, uwzględniając wszelkie aspekty związane z jego funkcjonowaniem w strukturach WP. Dodatkowo za wyborem tego tematu zdecydowały osobiste doświadczenia Autora z tym typem pojazdu pancernego.

Ze wstępu: Wybór tego tematu jest dla mnie czymś oczywistym – czołg T-55AM, to typ wozu bojowego, który trwale wpisał się w mój życiorys. Moja służba wojskowa była przez 6 lat związana z „Meridami”. Spośród wielu typów czołgów z jakimi miałem do czynienia w służbie i poza nią, ten wspominam najmilej. Ilekroć zdarza mi się odwiedzać Muzeum Wojska Polskiego, tylekroć robi mi się ciepło na sercu widząc stojące tam maszyny tego typu. Czołgi T-55AM (wszystkich wersji) stanowiły wyposażenie Wojska Polskiego przez ponad 15 lat. Ich liczba – ponad 500 egzemplarzy sprawia, że nie powinno się przechodzić obojętnie obok tego typu czołgu1. Jednocześnie chciałbym podkreślić, że pomimo, iż jest to modernizacja czołgu T-55, nie powinno się go traktować jak kolejną jego wersję, ale raczej jako nowy typ. Tym bardziej, że modernizacja ta to w znacznej części polska myśl techniczna – wybiegająca znacznie w przód przed swoją epokę.

Historycznym „piętnem” całego Kaukazu jest geostrategiczne położenie nie tylko na styku regionów politycznych, ale także i wielkich imperiów i systemów cywilizacyjnych. Uwaga ta dotyczy także Gruzji oraz dwóch parapaństw Abchazji i Osetii Południowej. Z drugiej zaś strony jednym z najważniejszych graczy geopolitycznym jest tu nadal Rosja. Ta sytuacja zasadniczo nie zmieniła się do czasów współczesnych, choć należy nadmienić, że pojawienie się na tym obszarze nowych „podmiotów imperialnych” takich jak USA, czy też doprowadziło nie tylko do zwiększenia możliwości „manewrów dyplomatycznych” krajów miejscowych, lecz i „podbicia stawki” całego obszaru czarnomorsko-transkaspijskiego w skali globalnej.

Jedno z największych dzieł polskiego piśmiennictwa historycznego – „Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831” płk. prof. Wacława Tokarza – stanowi ukoronowanie jego bogatego dorobku naukowego. Jest do dziś wzorcem wykorzystywania źródeł oraz odpowiedzialności we wnioskowaniu. Było prezentacją polskiego punktu widzenia wobec rosyjskiego dzieła gen, prof. Aleksandra K. Puzyrewskiego (Warszawa 1893) o niemal analogicznym tytule i na nie gorszym poziomie. Polski autor dysponował przewagą dorobku historiografii w ciągu około 40 lat. Obu badaczy łączy świadome użycie w tytule słowa „wojna”, zamiast polskiego potocznego „powstanie”, czy rosyjskiego „bunt”. Zgadzali się więc zasadniczo na uznanie wielkości opisywanego fenomenu historycznego; polemika dotyczyła szczegółów nieraz pierwszorzędnej zresztą wagi.