Autor - Robert Marcinkowski - pracował przez kilka lat nad opracowaniem atlasu mającego na celu porównanie obecnej zabudowy z tym, co miało miejsce w Warszawie w pierwszej połowie XX w. Całość została zilustrowana reprodukcjami przedwojennych pocztówek przedstawiajacych Warszawę, jakiej juz nie ma. Ich opisy to efekt doskonałej znajomości historii Warszawy, dociekliwości, a także wyobraźni i poczucia humoru autora.
Oto kilka zdań o atlasie z artykułu J.S. Majewskiego, który ukazał się w Gazecie Wyborczej:
"Takiego atlasu Warszawa jeszcze nie miała. Widać na nim niemal wszystko, co działo się z zabudową miasta między rokiem 1900 a 1945. (...) W atlasie punkt wyjścia stanowi plan Williama Heerleina Lindleya z początku XX w.
opracowany w związku z rozbudową sieci kanalizacyjnej miasta. (...) Autor atlasu oddzielnymi kolorami zaznaczył budynki istniejące przed rokiem 1900, domy zbudowane później do wybuchu drugiej wojny światowej i domy drewniane istniejące dłużej niż sto lat. Zaznaczył budynki, które przetrwały do dziś, te, które zostały kompletnie zniszczone w czasie wojny, te tylko wypalone, oraz takie, które zburzono już po roku 1945. Praca jest dziełem iście benedyktyńskim, znajdziemy na niej nawet takie szczegóły jak podwórka-studnie zlikwidowane po 1945 r., dawne przebiegi alejek w ogródkach i sadach oraz masę innych szczegółów. Na przedwojenną siatkę ulic nałożony jest też ich współczesny przebieg. (...)"
O Atlasie
„Atlas Roberta Marcinkowskiego to fascynująca wędrówka przez ostatnie, jakże dramatyczne stulecie dziejów Warszawy. Drobiazgowa skrupulatność Autora zaowocowała jedynym w swoim rodzaju planistycznym zbiorem danych, ukazującym dzieje stołecznej zabudowy w XX wieku. Całość sprawi satysfakcję nie tylko znawcom zagadnienia, ale zapewne wszystkim miłośnikom historii Warszawy."
Jarosław Zieliński
Historyk Architektury Warszawy
Poszczególne arkusze map, bazujące na słynnych mapach Lindleya, ilustrują w wielowarstwowych odsłonach zabudowę sprzed 1900 roku – tę zachowaną do naszych czasów i tę (w ogromnej większości), której już nie ma, następnie inwestycje budowlane w latach 1901-1939, a także losy poszczególnych budynków, w podziale m.in. na rekonstrukcje, rozbiórki obiektów wypalonych, domy zburzone itd.
Specjalne odnośniki na mapach wskazują miejsca i kierunki wykonania przez fotografa zdjęć, które następnie możemy oglądać na reprodukowanych w Atlasie
137 unikalnych pocztówkach z przełomu XIX i XX wieku.
Prezentowane na pocztówkach widoki dawnej Warszawy wraz z opisami wspaniale ilustrują dość przecież abstrakcyjny obraz prezentowany na wielobarwnych mapach. Obok każdego tytułu rozdziału znajdziemy także odnośnik do tablicy z mapą, na której opisywany obiekt się znajduje.
Całość uzupełnia skorowidz nazw ulic występujących na planie, spis nazwisk przewijających się w tekście oraz indeks topograficzno-tematyczny.
