Książka analizuje dylematy polskiej transformacji w ujęciu czołowych przedstawicieli socjologii, politologii, historii i ekonomii (Janusza Tazbira, Edmunda Wnuka-Lipińskiego, Antoniego Z. Kamińskiego, Andrzeja Kojdera, Mieczysława Kabaja i in.).
Jaka jest polska rzeczywistość na początku trzeciego tysiąclecia? Jakie piętno wywarła na niej polityczna, gospodarcza i społeczna przebudowa kraju, czyli procesy nazywane transformacją lub syndromem wielkiej zmiany? Jakie są doświadczenia tej wielkiej zmiany? Zdecydowanie pozytywne? Raczej niekorzystne? Czy może odpowiedź na to pytanie najłatwiej byłoby sformułować w kategoriach "tak, ale…"?